Yorumsuz III Şiiri - Cihan Özel

Ben seni çok sevdim de gitmelerine hiç alışamadım

Hep soluksuz kaldığın zamanlar geldin bana

Hep gözyaşların biriktiğinde

Başını omzuma koyar saatlerce ağlardın

Beni ne kadar çok özlediğini söyler

Geri de bıraktığın aşk kırıntılarını

Onların sende bıraktığı derin yaraları anlatırdın

Sen bana hep nefessiz kaldığında koşardın

Her gidişinde kendime, senden nefret ettiğimi

Geri dönersen seni affetmeyeceğimi söylerdim

Sen geldiğinde her bişeyi pas geçerdim

Her gittiğinde dönmemen için ne dualar etmiştim

Her gelişin yeni terk edişindi çünkü

Ruhunu biraz tamir edip

Kendini daha iyi hissedip

Egolarını tamamen tatmin ettiğinde

Yine en ağır sözleri söyleyip

En acımasız halinle gidecektin

Ben ise senden nefret ettiğimi söyleyecektim kendime

Bu son diyordun ruhunun çok incitildiğini ve artık yıprandığını söylüyordun

Ben ise sana yazdığım mektupları açıp

Teker teker sana okuyor kendimi küçültüyordum

Ben yazdığım mektupları sana hiç yollayamadım ki

Ne senin adresini buldum ne de arayacak cesareti

Son sevgilini anlatıyordun…

Seni nasıl üzdüğünü,

Çoğu geceler seni nasıl dövdüğünü

Ruhunu nasıl kırıp seni sömürdüğünü

Sen anlatıyordun ben susuyordum

Anlattıklarınla benim nasıl acı çektiğimi biliyordun

Ben senin çektiğin acıları içimde yaşıyor ruhuma işkence ediyordum

Sen bana hep soluksuz kaldığında geldin

Ne olur bu seferde gideceksen gelme diye çok dua ettim

Ben senin günah duvarındım

Gidişinle işlediğin günahları, gelir bende çıkarırdın

Sen anlatıyordun…

Ben dinliyordum

En çokta bununla mutlu oluyordun

Anlattıklarınla beni suçlayıp

Günahlarınla boğulduğum zamanlar...

Neden izin verdin gitmeme, neden beni yolladın

Gitme demedin, hep senin yüzünden

Bu suçlamalarla günah çıkarıp

Benden kestiğin solukla güç topluyordun

Oysa gitmemen için sana her defasında ne kadar yalvarmıştım

Arkandan sana her seslenişim de bana yaptığın hakaretleri ne çabuk unuttun

Ruhumu bedenimden çıkarıp eze eze gittiğini nasıl inkar edersin

Hep kişiliksiz sevişmelere beni terkedişlerini

Hep değerini bilmeyenlere tüm günahlarını bana bırakıp gidişlerini

Nasıl İnkar Edersin..!

Bunları sen hiç duymadın, hiç te düşünüp anlamadın

Çünkü sen anlatıyordun ve ruhun o kadar yara almıştı ki

Beni hiç dinlemiyordun, bir an önce içindekileri kusmalı

Ruhunu onarıp, kişiliksiz sevişmelerine koşmalıydın

Ben ise yeni gelişlerinin ve de terkedişlerinin nöbetine durmalıydım

Bir gün bana gelip bir daha gitmeyeceğini düşünüyordum

Her gidişinde bende bu şehirden gitmeye ne çok karar vermiştim

Ama evden bile çıkamadım

Çünkü;

Ya gelirde geri dönersen,

Nereye gidecektin,

Seni kim dinlerdiki benim kadar, kime ağlardın sen bu kadar

Gidemedim bu kara şehirden

Çıkamadım bir türlü bu köhne evden

Pencereye bakan bu kırık tahta masam da her sabah

Sana yazdığım mektupları okur

Akşamları tekrar sana mektup yazardım

Ama bu son demiştin yoruldum kırıldım kullanıldım demiştin

Son gidişine de bu senaryoyu çizmişsin

Bana ağlamalarını, beni suçlamalarını,

Ve de en acısı sana yazdığım mektupların

Tüm kelime ve cümlelerini,

Ruhunla beraber yine alıp götürmüşsün

Sen bana hep nefessiz kaldığında geldin

Tüm nefesimi alıp sessizce yine beni terk ettin