Yorum Şiiri - Alper Amil

Şimdi oturmuş sana göre eski
Bana göre tedavülde olan bir aşkı yazıyorum..

Kimine göre bile bile tutsaklık.
Kimine göre kendini kandırmaktır.

Herkim ki dile getirmişse kendini yazmıştır.

İşte ben tam burada evrenin ortasında
Acıyla yoğrulan ömrümün tam göbeğinde
Herkesin kendi merkezini yarattığı yerde
Herkesin hayatının tam orta yerine
Kanımla yazıyorum Aşkın kişiselleştirilmesine karşıyım..
Ben aşkı ulusallaştırıyorum..

Özünde bir tarzında çeşitlilik gösteren;
Uğrunda asırlar geçirilen
Ölümlerden, öykülerden, şiirlerden geçilen
Aşkı..
Birinci tekil şahıs bazında protesto ediyorum….

Kendine mi bağlanır insan
Kendine mi sevdalanır bilmem?

Bildiğim, girdabından aşkın kurtuluşlar
Hep ölüm sınamalarıdır..

Geriye kalan dikiş izleri
Mahmur gözler
Çırpınışlardır cümlelerin içinde.
Acımtırak yaklaşımlar
Hastalıklar
İlgiye muhtaçlığın son rahlesi..

Nasıl da dillenir insan nasıl uçarılaşır.
Nasıl unutur bütün eksiklikleri
Nasıl efendisidir evrenin.

Nasılda tanrı nesneleştirilir.
Nasıl tapılır.
Üstelik ibadetin saati yoktur aşkta..
Her daim secde edilir.
Her daim tanrının sözleriyle yücelir insan..

Ne uyuşturucu ne içki sarhoşluğu
Ne yükselmek
Ne tepelerden düşüşe benzer
Ne de doruklarda nefesin kesilmesine.

Kimileri sevince evreni sever
Kimileri sevince tecriti seçer.

Dedim ya
Ulusal bir kavram işte Aşk
Kişilerin yorumunda..

Yine de bu yaşamda her şey unutulurda
Bir tek o hüzünbaz isimler kalır akılda.

Aşk bu
O yokken sen varsın
Varsa
Sen sadece giysilerinin ortasında;
Sadece bir Askılıksın…