Yoruluyorum. Şiiri - Şamil Akay

Yıllardır okumak istediğim kitaplar kitaplığımda. Okumak istiyorum okuyamıyorum. Önümde koskoca bir film arşivi var istesem izlerim. İzleyemiyorum. Müziğe tahammül edemiyorum. Ne oldu bana. Nerde kaybettim tutunduğum dalları. Kimle konuşsam senin kendine zararın var başkasına gerek yok diyorlar. Anlatmak, konuşmak, bağırmak bunları çoktan geçtim. Hiçbir işe yaramıyor. Mümkün mü insanın kendini yeni baştan yazması? Ne gerek var ki. Bunca samimiyetsizliğin içinde çırpınmak gereksiz geliyor. Üstümdeki elbiselerim bile bana yük gelirken, kafamın içindekileri atmak kolay değil. Güneş doğuyor, güneş batıyor, çiçekler soluyor, çiçekler açıyor. Kayıtsız kalıyorum. Beş para etmez insanlar bu hayattın köşesinden dönüp giderken ben köşede takılıyorum. Yeni bir kitap yazmak gibi belki farklı bir kupada içilecek kahve iyi gelir diyorum. Ünlülerin sesleri kafamda, şairler dizeleri fısıldıyor. Yoruluyorum. Ben bazen kolumu bile kıpırdatmak istemezken bunca şeyi nasıl yazdım şaşırıyorum.