Yorulmuş Şiiri - Tuncay Akdeniz

Gönülden gönül e selam
Söylenmiyor dil yorulmuş
Kağıda ne yazsın kalem
Yazılmıyor el yorulmuş

Rüzgarlar acı esiyor
Önünü dağlar kesiyor
Gözleri sitem basıyor
Ağlamıyor sel yorulmuş

Gönülleri hüzün basmış
Gülen yüzler surat asmış
Bülbüller dallara küsmüş
Seslemiyor gül yorulmuş

Bağbancı terk etmiş bağı
Hoyratlar dökmüş yaprağı
Gülleri yakmış kır ağı
Süslemiyor dal yorulmuş

Aşka sevda inat etmiş
Sevgiye ihanet katmış
Arasında sevgi bitmiş
Sevilmiyor çöl yorulmuş

Giydirmiş kahırdan yelek
Bükülmüyor çelik bilek
Mihnet ile rica dilek
Bilinmiyor hal yorulmuş

Namertlik girmiş serine
Sözler gelmiyor yerine
Güvenmiştik seherine
Esilmiyor yel yorulmuş

Tuncay girmiş kafesine
Herkes düşmüş hevesine
Kulak tıkanmış sesine
Dinlenmiyor kul yorulmuş