Yoruldum-yorgunluğum/ N Şiiri - Vildan Uyar

Yoruldum - Yorgunluğum/ n

Denizlerin dalgalarıyla kavuşmasını izledim hep uzaktan.
Mavi gökyüzünün mavi denizin tam arasında uçup da ufuklara baktım, düşüncelerimde göremediklerimi görmekten yoruldum...
Yağmurlar düşerken toprağa korktum ıslanmaktan...
ve ben hep camın arkasından baktım uzaklara...
Ne bu mevsimden, ne havadan, ne gökyüzünden...
Ne de yağmurdan...

Ben yoruldum...

Güneşe özlemle bakarken, ay' a hasretlerimi dizmekten...
Üşümekten korktum..
Yoruldum...
Belli belirsiz hüzünlerden...
Hiç gidemediğim yollarda yürümekten..
Yolda yürürken, sahte kırçiçeklerini koklamaktan...

Başı eğik yüzlerden utandım...
Üzmekten korktuğum/ n kadar üzüldüm / üzenlerim...
Anladım...
Gitsem, daha da gitsem hiç bitmeyecek masalım...
Gördüm...
Bu yüzden masalımın sonunda uyuyan ve hiç uyanamayacak prenses olmayı bilmekten...
En başında yitirdiğim elmalarım, gökten hiç düşmeyeceklerim olduğunu bilmekten...

Yoruldum...
Düşlere dalmaktan, düşlerimden uyanamamaktan...
Firakların başımda uçuşmasından, sırf bu yüzden her doğan günün ardından geceyi sahiplenmekten...

Görmekten korktum... Yitik olanların beni her defasında yitirmelerinden...

Direndiklerim...
Sustuklarım...
Asiliklerim...
Ah güllerim...
Ya günlerim?
Yaşadığım an'larım...

Yoruldum...

Kimsesizliğimi alıp koynuma, şimşekler çakan gecelerde uyuyamamaktan...
Sabah olduğunda uyanamamaktan korktum...
Sandığımdan daha da yakın oluduğunu hissetmekten yoruldum...
Ölüm ve yarim...

Yoruldum...
Yoranlarım...
Yorduklarım...
Yoruldum artık...
ve sustum ölümüm/ n ardından...