Yoruldum insan olmaktan

yoruldum insan olmaktan,
derken içimde bir fırtına koptu,
gözyaşlarım okyanuslar gibi akıp,
yüreğimdeki acı hiç durmadan doldu.
Gecelerim sessiz çığlıklarla dolu,
yüreğimdeki yaralar hiç kapanmadı,
insan olmak ne zor iştir,
yorgunluğumdan kolum kanadım kırıldı,
sevgiyle yaktığım mumlar,
karanlıkta kayboldu, ışığım sönüp gitti.
Uykusuz gecelerin yorgunluğu
yüzüme çizgiler çizdi,
düşlerim umutla doluyken,
gerçeklerin soğukluğu ruhumu dondurdu,
farkına vardın mı?

ama yine de hayatın içinde
güzellikleri de gördüm,
Bir tebessümle yüreğim ısıtıldı,
sevgiyle sarıldım.
Kırılmış olsam da, yaralanmış olsam da,
hala buradayım,
çünkü insan olmanın zorluklarına rağmen,
hayatta bir anlam arıyorum,
biliyor musun?

yoruldum insan olmaktan,
evet belki de zaman zaman pes ettim,
Ama içimde bir umut var,
hayatın güzelliklerini yakalayacağım diye.
Bazen yorgun düşsem de,
hayatın akışına kendimi bırakıyorum,
Çünkü insan olmanın zorluklarına rağmen,
yine de hayata tutunuyorum.