Gitmeyi bir türlü bilemedim, inzivaya çekilip kendimi dinlendiremedim.
Nehirler çağlarken, güneş her gün doğarken yoruldum diyemedim.
Oysa çok yorulmuştum gecenin karanlığında mumla dost aramaktan.
Hayat tiyatrosunda ben perde açtıkça başka perdeyle karşılaşmaktan.
Yoruldum artık ve haykırıyorum: Korkmuyorum son perdeyi açmaktan.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta