Yoruldum Be Hayat Şiiri - Osman Özkan 2

Yoruldum be hayat.
Hemde çok yoruldum.
Dünyanın yükünü sırtıma vurdun.
Kamçiladikça kamçıladın sırtımdan.
Kan revan ettin bütün umutlarımı
Ne verdin hayat bana söylesene.
Beni hakim karşısına çıkartıp.
Geçmiş ve gelecek yıllarıma
Mahkum ettin be hayat.
Yeterince alttan aldım.
Yeterince sessiz kaldım.
Sessizliğim asaletimdendir bilesin hayat.
Herkes gibi ben de yaşadım.
İçimdeki sessiz fırtına ile beraber.
Kırıldım. Üzüldüm. Ağladım.
Neler yaşayıp neler atlattığımı.
Bir ben bilirim.bir yaradan
Yoruldum be hayat yoruldum.
Gelme artık üstüme.gelme.

Yoruldum be hayat
Artık toplansam da .
Cam kırıklarının izi kaldı bende.
Belki kırdım bazılarını ama.
En Çokta kırıldım be hayat.
Ne demiştin sen bana hayat.
İnsanların yanında ol.
Dertlerini dinle.
Sıkıntılarını dinle.
Onların yardımına koş.
Her zaman yanlarında ol.
Ama asla kolay kolay güvenme demiştin.
Güvendiğim dağlara kar yağdı be hayat.
Kimi eşim kimi dostum. Kimi akrabam.
Sırtımdan vurdular be hayat
Yoruldum hayat yoruldum.
Gelme artık üstüme gelme.

Yoruldum be hayat.
Sabrın selameti getireceği.
O günü beklemekten yoruldum.
Yarı yolda maskeleri düşen.
İki yüzlü insanlardan yoruldum.
Güçlü görünmekten yoruldum.
Hiçbir şey olmamış gibi.
Haketmediğim o yükü.
Taşımaktan yoruldum.
Hiçbir şey olmamış gibi.
Yüzüme gülüpte.
Arkamdan kuyumu kazmak isteyen.
İnsanlardan yoruldum.
Yoruldum be hayat
Gelme artık üstüme gelme