Yoruldum Artık Şiiri - Eyüp Doğru

Yoruldum be hayat,
yaşamaktan yoruldum.
Sabahı gelmeyen gecelerde,
tuz basıyorum kanayan yarama.
İçim yanarken,
hiç birşey yok gibi,
etrafa gülümsemekten yoruldum.
Kalbime ayrı ayrı acıları
hapsetmekten usandım.
Oysa yaşanacak güzel şeyler vardı.
Denizin masmavi
sonsuzluğunu seyrederken,
Hırçın dalgalarına yenik düştüm.
Dört bir yanımı yosunlar sardı.
Mutluluğu arayıp dururken,
yaşamaktan yoruldum.

Karanlıklar içine çekiyor beni.
Hasret kalmışım bir gün ışığına.
Kanadı kırık göçmen kuşlar misali,
bir başıma bırakıp gidenlere darıldım.
Canım yanıyor,yüreğim kanıyor.
Bir kaldırım köşesini
mesken edindim kendime.
Zaman anlattı düşerken ağlamayı.
Beklenmeyen yağmurlarda ıslandım.
Feryadımı duymayan zalim hayattan,
bir beklentim yok artık.
Öyle yoruldum ki,
nefes almak bile zor geliyor.

Buz tutmuş hayatım.
Yazıda aynı kışı da.
Tükendim gittim yoruldum artık.
Umutlarımı içime sığdıramadım.
Her şeyi mahşere bıraktım.
Viran olmuş dökük hayattan
bir beklentim yok..
YOK artık.
Kaç defa yıkıldım.
Kaç dafa vuruldum sırtımdan acımasızca.
Bir defada yüzüme gülmedin be hayat...
Yüzüme gülmedin.

Acılar mesken etmiş yüreğimi.
Huzura dönderemedim hayatı.
Yaşadığım her an,
Dünü’mü, yarınlarımı arattı.
Bir çocuk gibi,
Ana kucağını özledim.
Bu belki son saatlerim.
Beklide son dakkalar.
Dermanım kalmadı.
canım yanıyor canım...

....