Yoruldum artık bu şehirden
Uzaklaştım öylece, ne tarafa olduğunu bilmeden
Nereye giderim, ne ederim bilinmez ama
Vicdanım çürümüşken, kendime ben diyemem.
Çok basitleşti artık aşklar
Deniz kenarları, kahvaltılar...
O kadar sıradanlaştı ki her şey
Aşkım, canım hatta hayatım... hepsi anlamını yitirdi ben de
Bu derece ağırken gönlüm dilime
Susarım sadece...
Aşk da paha biçilir oldu
Zaman kavramı zamansızlıktan boğuldu.
İyice işledin içime, özümsendin yani özetçe
Dik durup yürümesini bilirdim de...
Kanım çekildi, orda kaldım öylece.
Şimdi kim toparlar beni
Kim tekrar bedenime üfler hayat nefesini
Sensizlik zaten benim de değildi
Benim olmayan şey zaten sensizlikti.
Kayıt Tarihi : 23.12.2012 18:08:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mehmet Büyükdağ](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/12/23/yoruldum-artik-39.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!