Yoruldum Annem Şiiri - Songül Toprak

YORULDUM ANNEM
Annem, yokluğun yine hissettirdi kendini,
Çekildim bir köşeye, hatıralarını düşünmeye.
Bende ömrümü yarıladım, bilemiyorum yıllarım gitti nereye,
Annem özlüyorum cennet kokan dizlerini.

Korkmaktan, korkularımdan kaçmaktan,
Konuşamamaktan, suskunlaşmaktan,
Bir kıvılcım gibi olamamaktan,
Yoruldum annem, anlaşılmamaktan.

Gecenin koynunda da huzur kalmamış,
Kıyamet misali insanlık yolundan şaşmış,
Herkes bir yerlere koşuştururken,
Ben oturmaktan yoruldum annem...

Çılgınca hayata yürüyordum yorgunluğu bilmeden,
Hakka davetti en büyük dinamitim, endişelere aldırış etmeden,
Kalpleri bilen Allah’tır derdim, severdim kimseyi ayıt etmeden,
Yapıp yıkılmaktan, dağılanları toparlamaktan yoruldum,
Yoruldum... Yoruldum Annem...

Biliyorum yine muallakta kaldı anlatamadım içimdekileri,
Ne sana olan özlemimi ne de bu toplumdaki yerimi,
Kapattığım kapıları kime olduğunu da neye olduğunu da bilmiyorum,
Yine tıkandım işte, annem, bir sana bir de RABBİME açılıyorum!!!