Yoruldum Anam Şiiri - Abbas Paksoy

Bütün ana’lar, hürmet bulsun.
Gönüllerine, sevgi dolsun.
Evladın sana, kurban olsun.
Çıkmaz yol’lara girdim, ana’m.

Bana, her zaman, ışık oldun.
Sevginle, hayatıma doldun.
Huri, melek gibi, bir kul’dun.
Ben, seni böyle bildim, ana’m.

Gurbetlerde, sızlandım durdum.
Bir kapı’ya, bin değnek vurdum.
Sendin, benim, güvenim ardım.
Esen yel’lere, sordum ana’m.

Ben de, düştüm, zalim el’ine.
Hasret kaldım, tatlı dil’ine.
Süt’ün benden, nasıl siline.
Seni, rüya’mda gördüm, ana’m.

Senden başka, olmadı dost’um.
Et’im bitti, kurudu post’um.
Zehir yedim, zemberek kustum.
Çok sıkıntılar, gördüm anam.

Şirin dünya’ya, heveslendim.
Ben yaptıkça, yıkıldı bendim.
Ancak, kendi, kendimi yendim.
İnan bana, yoruldum anam.

Kaderimmiş, böyle yaşadım.
Ruh’umu, bedenden boşadım.
Paksoy’u, toprakla kuşadım.
Can’ı, ecel’e, verdim anam.