Sefaletin zincirlerine hapsolmuş, bir aşkın yalnızlığıyla tükendim.
Sabır taşlarımı eritip, sabretmeyi öğrendim,
Bin bir çeşit güç buldum hayalinle, acının binlerce çeşidine karşı.
Yoruldum hayatın tek taraflı yükünü omuzlamaktan,
Hayatın ağırlığı altında ezilmekten.
Yorgun düştüm kelimelere cevap aramaktan,
Sözcükler yetmedi, ifade edemediğime.
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Geçmiyor Günler
Burada çiçekler açılmıyor
Kuşlar süzülüp uçmuyor
Yıldızlar ışık sıçmıyor
Geçmiyor günler geçmiyor
Avluda volta vururum
Kah düşünür otururum
Türlü hayaller görürüm
Geçmiyor günler geçmiyor
Dışarıda mevsim baharmış
Gezip dolaşanlar varmış
Günler su gibi akarmış
Geçmiyor günler geçmiyor
Gönülde eski sevdalar
Gözümde dereler bağlar
Aynadan hayalin ağlar
Geçmiyor günler geçmiyor
Yanımda yatan yabancı
Her söz zehir gibi acı
Bütün dertlerin en gücü
Geçmiyor günler geçmiyor ....
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta