Yoruldum Şiiri - Serdar Şimşek

Yoruldum
Kan ter içinde değil
Hayal kırıklıklarından örülmüş dört duvar arasında
Sıvası dökülmüş, çatlamış bir sevdayı tüm ağırlığıyla sırtımda taşımaktan
Sen ki Mevlana’ydın
Sen ki binlerce yıl önce, binlerce kez aşkla yoğurduğun
Bize yansıyan cümlelerini…
“ O tutuşturmayınca alevi kimsede olmaz ateş ve aşkın ateşi önce sevilene,
Ondan sevene düşer” dedin.

Sende çektin gittin…
Gidene göz yumdun…
Döneni affettin…

Bizi isyan ettirdin en güçsüz anımızda
“isyan et ey arkadaşım dedin”
Oysa sende bilirdin
Yârin dili şerbetti
Ne söylerse kanardı!
Seven insanın yüreği
Şimdi sende görürsün hakkın yanından bu kulu

Yüreğim güzeldir çirkin olan yüzümden
Yardan verdiği sevgi kadar almıştır diye düşündüm
Yetmemiş aldıkları
Yâri de götürdü benden…

“Birini yaratandan çok seversen onu senden alır” derlerdi
Ama ben almasın diye hem yaratandan hem kendimden çok sevdim kulunu
Affet…
Demem o ki herkes istediğini aldığımı sanır belki
Oysa onu benden beni ondan alamaz kimse
Çünkü bu sevdayı yardan benim
Onu kendi içinde büyüten benim
Tüm yoksun yanlarını var den benim

Bitti sanırsın…
Bitti sanırlar…
Bitmiştir belki…
Bitmediğini bir tek ben bilirim
Onu da kimseye demem artık
Ey yar sanadır bu feryadım
Ancak geçince sırat köprüsünden
Anlarsın cennette neye-niçin yandığımı.

Not: Bu şiirin tarafımdan seslendirilmiş şekli vardır.