Yoruldum Şiiri - Ersan Yüksekkaya

Yoruldum...
Koşmaktan, ya da çalışmaktan değil,
Nefes almaktan yoruldum!
Aynaya baktığımda anladım,
Aslında her gülenin, mutlu olmadığını.
Kahkahaların ardındaki Ürkek üzüntüyü,
Yorgundum aslında!
Gözlerim doluydu, dokunsalar ağlardım.
Anlarlar sanıp,
Kimsenin bir şey demediği, o saatte anladım.
Kötüyüm demedim, ne olduğunu sorarlarda,
YORGUNUM! diyemem diye konuşamadım.
Elimi kaldıracak halim yoktu.
Bir dal sigarayı yakmak için,
Çakmağa uzandığımda anladım.
Sessizdim, bitiktim, tükenmiştim
O duman, gözlerimi yaktığında anladım.
Hissizdim aslında, yanmazdı canım.
Acının en büyüğünü kalbimde anladım,
Kalbim sökülüyordu, çıkacaktı yerinden.
Secdenin yönünü şaşırdığımda anladım,
Allaha yalvarmak gerektiğini!
Ezan kulağıma varınca anladım!
Yorgundum sadece yorgun...
Bir şeylerin ters gittiğini,
Yağmur damlası kafama düşünce anladım!
İntihar etmenin kolay olmadığını,
İp boğazıma değdiğinde anladım.
Nefes almak istediğimi,
O buz gibi suyun altında, ölmek istediğimde anladım
Birilerine sarılmam gerektiğini,
Mezarımı görünce anladım.
Kurtulmak için çabaladım ama...
YORGUN olduğumu anladım...