Yoruldum Şiiri - Ferhat Eren

Yoruldum...
Kuşları özgürlük bilmekten
Yoruldum yuvalarına ekmek kırıntıları koyarken
Ellerimi gagalamalarından
Yoruldum
Gelmelerine sevinerek
Baharı onlara armağan ederken
Saçağımdaki en güzel yeri onlara ayırdığımda
Sonbaharda arkalarına bakmadan
Bir el sallamadan
Bir selam yollamadan
Umursamadan sarı yaprakları başıma dökerek gitmelerinden

Yoruldum...
Kır çiçeklerini sevgi bilmekten
Yoruldum topraktan başlarını çıkarırken
Dibindeki yaban otlarını ayıklarken elerime batan dikenlerden
Yoruldum
Tomurcuklarına sevgi ile okşarken
Güzel yaz günlerini yanımda geçirip
Sonbahar rüzgarlarının yüzüme vurduğunda el sallamadan
Bir gülücük atmadan
Sararan yaprakları başıma döküp gitmelerinden

Yoruldum
Kucak açmaktan
Yoruldum elinden tutup kaldırdıklarımın
Dizimi büktüğümde
Sırtıma basmaya çalışmalarından

Yoruldum
İyiliği erdem saymaktan
Yoruldum
Melekleri dost bilmekten
Yoruldum şeytanla savaşmaktan
Yoruldum dürüstlükten
Yoruldum düşeni kaldırmaktan
Hayatı taşımaktan bıkmadım
Bıkmadın inişten yokuştan
Bıkmadım yaşamaktan
Ama yoruldum insan olmaktan...