Yoruldum Şiiri - Celal Şahbaz

YORULDUM
Vakti zamanında, henüz bebeyken,
Eteğe sarılan bezden yoruldum.
Sevdalara zaman, cebrî gebeyken
Melanetle bakan, gözden yoruldum.

Ne yana döndümse, tokat vurdular.
Ardımızdan nahoş, söz savurdular.
Yaramın üstüne, biber sürdüler
Vakitsiz iğneli, sözden yoruldum.

Sevmekten bıktırdı, sırt çevirenler.
Gülen yüzümüze, kinli bakanlar.
Meramı yermekti, geri kalanlar.
Çamurla bulaşan, izden yoruldum.

Sabırla gençliği, boşa harcadık
Nafile nanköre, ömür adadık
Ömrü getirip kırk, beşe dayadık
yürekte büyüyen, buzdan yoruldum.

Her türlü beşeri, gördüm bu yolda
Ağı’lar topladım, bal yüklü dalda
İktidar kalmadı, diz ile kolda
Genç yaşta tutmayan, dizden yoruldum.

Çıkar yol ararken, masal anlattılar
Bol nasihat verip, hande attılar
Koyundan farz edip, yola kattılar
Maskeli riyakar, yüzden yoruldum.