Yorulan Kalplerin Sitemi

Yorulan Kalplerin Sitemi

Biliyor musun,
Bir kalp vardır dünyada,
Sesini duyuramaz,
Anlatır, anlatır, ama kimseye varmaz.
Yutkunur, susar, içine gömer bütün yangınlarını,
Çünkü bilir:
İnsan, en çok kendini bitirir,
En çok kendi elleriyle yıkar yarınlarını.

Ne çok kin var kalplerde,
Ne çok fesatlık sarar gözleri…
Oysa sevgi diye doğar insan,
Ama zamanla gömer ışığını karanlığa.
Kıskançlıkla büyütür nefreti,
Hırsla unutur merhameti.
Ve sanır ki kazandı…
Oysa en çok o kaybeder kendini.

Bir insan yorulur bazen,
Ama yorgunluğu bedeninde değil, ruhundadır.
Sırtında taş gibi duran sözler,
Kulaklarına ulaşmayan çığlıklar,
“Anla beni” diye haykırırken
Anlaşılmamanın kederi…
İşte asıl yoran budur.

İnsan anlamadığını yitirir,
Kıymet bilmediğini kaybeder.
Bir gün dönüp ardına bakar,
Ve görür:
Ne dost kalmış, ne değer, ne de gönül…
Hepsi avuçlarından kayıp gitmiş,
Hırsla, öfkeyle, kıskançlıkla.

Oysa hayat dediğin;
Ne maldır, ne mülk, ne de biriktirdiğin hevesler…
Hayat, insanın insana bakışında,
Kalbine dokunduğu bir tebessümde,
El uzatıp kaldırdığı bir düşüşte saklıdır.

Kendi gölgesine yenilenler,
Edebi, ahlakı, karakteri unutanlar…
Bilmezler ki:
Göz kamaştıran dünya bir gün kararır,
Her şey unutulur,
Ama insanın ardında bıraktığı iz kalır.
Kimse servetinle değil,
Yüreğinle hatırlanır.

Benim sitemim sana değil,
Sana benzeyen herkese…
Kendi kalbini çoraklaştıranlara,
İyiliği hor görenlere,
Değer kıymetini bilmeyenlere.

Ey insan!
Bil ki, kaybettiğin başkası değil,
Senin kendin.
Büyüttüğün kin seni çürütür,
Taşıdığın fesat seni tüketir.
Ve sonunda fark edersin:
Kazandığını sandıkların,
Sadece kaybettiklerinmiş.

O yüzden toparlan,
Eline, diline, gönlüne sahip çık.
Çünkü sevgi; sevilmekten öte,
Kendini adamaktır insana,
Çünkü değer;
Karakterinle, duruşunla yaşar.
Ve unutma:
Bir ömrün sonunda geriye kalan,
Sadece senin kim olduğundur.

Ve sen…
Bugün görmezden geldiğin bir gözyaşını,
Yarın kendi gözlerinden döker bulacaksın.
Bugün hor gördüğün bir kalbi,
Yarın sana açılmayan kapılar gibi bulacaksın.
Bugün küçümsediğin bir değeri,
Yarın arayıp da bulamayacaksın.

İşte o vakit anlayacaksın:
Hiçbir şey bitmedi sandığın gibi sürmez,
Güzellikler de biter, ömür de tükenir,
Ama yapılan iyilik,
Kalbe dokunan bir kelime,
Düşene uzatılan bir el…
Onlar unutulmaz.

Sonunda anla!
Biriktirdiğin kinle değil,
Büyüttüğün sevgilerle yaşa.
Çünkü kaybettiğin insanlar değil,
Aslında kaybolan sensin.
Ve unutma:
Hayatın en büyük sınavı,
Sevilmek değil,
Sevdiğini koruyabilmektir.

Ve bil ki;
Ne kadar çok yol yürüsen de,
Ne kadar çok eşya, insan, hayal biriktirsen de,
Bir gün geldiğinde yanına sadece kalbin kalır.
O kalp ki;
Ya karanlıkla doludur,
Ya ışıkla parlar.

Seçim senin…
Ya nefretinle yok olup gidersin,
Ya da sevginle iz bırakırsın.
Ve işte o iz,
Senin gerçek ömründür.

Mehmet bildir