Yörükler Şiiri - Nevzat Dağlı

Çocukluktan beri arkadaşımdır,
İçtenlikleriyle çeker yörükler.
Onlarla yediğim tatlı aşımdır,
Peyniri sofraya döker yörükler.

Karaman, Anamur, Gülnar’da çoklar,
Soylarına göre karalar, aklar.
Karakeçileri dağlarda saklar,
Dağdan otlaklara akar yörükler.

Çocukken görmüştüm develer vardı,
Zamanlar geçtikçe kesildi ardı.
Yerleştikleri yer bizim civardı,
Şimdi bağ, bahçeye bakar yörükler.

Istarda kilimler dokuyorlardı,
Çadırlara başı sokuyorlardı.
Çoban ateşini yakıyorlardı,
Özgürce dağlara çıkar yörükler.

Yurt yazın yayladır, kışın sahiller,
Hayvan beslemede usta, ehiller.
Doğuştan laikler, bağnaz değiller,
Bağnazlığı kökten yıkar yörükler.

Yörükler içinde birlik, düzen var,
Aydınlatmak için şiir yazan var;
Sazı sözü belli güçlü ozan var,
Sevgiye türküler yakar yörükler.

Nevzat yörüklerle komşu, dost oldu,
Dostlukları sağlam çünkü test oldu;
Birlikte eğlendi güldü, mest oldu,
Gönüllere sevgi eker yörükler.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat