Yörükçe Şiiri - Hakan Karaduman

acı yaşanırken yakmaz, düşünürken yakar...

inadına inat derler yörük'ün inadına

Demir tüy, çelik çomak, taş baş olur inat inadına.

Ölümü de koy heybeye, dönmez nasılsa geriye

Sanki ki-li-tlenir bir yere.

Bir çeşit, tarihin içinden geçip

saçlarından yakalamış kızıl atın, kızıl at mendireğin direği,

döner durur,

döner durur,

ve durur

ama durmaz yörük'ün yüreği.

At şaş-ıl-ar kalır,

bakar kalır,

Yörük; ‘nasılsa’ der ‘bir ileri’.

Yürümekten gelir, hani kaynaması,

Bir çeşit macera aşkına Hüdâ.

Durunca, zamanlanınca hani,

gidecek yere de gidilince

ve de bilinince,

rengi karardı önce…

toprak, buğday, arpa ve güneş

hepbirlikte

yörük memedile'ayşeyi,

yakınca ateşleyin,

tuzlanan ter, kara ten

ve çöken pisken,

yüzeyinde zenginler, ötesinde orta fakirler ve kasenin dibinde onlar sıralanır-ı-ken,

daha çok yakmışlar, diptey-i-ken;

önce toprak, sonra buğday, sonra ata arpa, daha kış değil-i-ken.

Ve

fettan güneş hep sıcakken;

Kararan ten, gülüşleri benzeyen, 'yavrım'ı ağıt mı ağıt,

acısı bal, söz söz, acıya göz, yüreğine acı, acıya bacı ağıt-d-ı-ken

hep beraber-i-ken;

Ne kadınlar erkekler hakkında

ne de erkekler kadınlar hakkında

ileri geri konuşmazlardı daha da.

Aralarında Kötülük eridi de, ondan da

ve inadına;

“göğsüme vura vura çürüttüm sol yanımı hey! ” deyip dövdürdüysek davullarca,

bal gelmezse,

acı..

dile düşer öylece.