Yormuş seni yıllar sebestiyan

Çok acı çektiğin in delili, o saçındaki aklar
Kimse bilmez o aklar ne ızdıraplar saklar
Uykusuz doğmuş, üstüne doğan şafaklar
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sebastian

Çektiğin acılardan gözlerinin ferleri sönmüş
Sanki bütün talihsizlik senin başına konmuş
Yaşadığın o yaşam, tümüyle tersine dönmüş
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sabastiyan

Yüzündeki o çizgilere, yıllar acısını işlemiş
Sen doğarken zaten, felek kaderini fişlemiş
Kader seni acının, kaynar kazanında haşlamış
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sabastiyan

Ya ana özleminden acılısın, yada babandan
Seni nasıl bir acıyla, sınadı, o yüce yaradan
Ağlamaktan o gözlerin, gözükmüyor kandan
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sebastiyan

İnsanı insandan alıyor, senin o, içli iç çekişin
Yürekleri dağlıyor, ağlamaklı hüzünlü bakışın
Her halinden belli, yaşamdan kopup ta yıkılışın
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sebastiyan

Şu yaşadığın hayat, belli ki seni çok yormuş
En sevdiğin yerinden, hiç acımada vurmuş
Ruhunu ölmeden mezara, kefenleyip koymuş
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sebastiyan

Yakar insanı o ağlamaklı, dudaklarını ısırışın
Aşikar belli oluyor, yürekteki gizli hıçkırışın
Yüzüne boşuna dizilmemiş o derin kırışığın
Yormuş seni yıllar çok yormuş be sebastiyan

Kader in o acımasız, çarkında yoğrulmuşsun
Belli ki sende çok ezilip, çok yorulmuşsun
Dostlarınca sırtından, kalleşçe vurulmuşsun
Yormuş seni yıllar çok yormuş be sebastiyan

Beni yüzüne kilitledi yüzündeki üzgünlük farkı
Artık dinlemez olmuştum, derli hüzünlü şarkı
Senin seyrederken bitirdim bir otuz beşlik rakı
Yormuş seni yıllar, çok yormuş be sebastiyan