Yorma Yüreğim Şiiri - Ayhan Sarıoğlu

YORMA YÜREĞİM

Kıyametin kızılını dünyaya bıraktım,
Gözlerimin ferini tren raylarına.
Kendimi hep aşklarımla yaktım,
Düşlerimin kanı düştü mimozalara.
Efkarı saltanatın vazgeçilmez şairi saymışlar adımı,
Sevda mevsimine kara zamanlar yağdığından beri.
Ben kendim unutmuştum oysa

Neydi ulan neydi?
Yüreğimi hicranlarla ıslatan o yağmurların nedeni,
Gerçi sağanaklar da sarsmadı ya beni.
Ellerimin içinde serçe kanatları,
Anladım ki, yine oydu o çiçeğimdi.

“Ah be yüreğim, yorma beni,
Gel bir serserilik et dinle.
Dinlemesine dinle de,
İçin boşalıyor bir yerlere.
Benimkisi... boş ver...
Lafı güzaf işte.

Beterin beterini kendime sakladım,
Çilemin sesini resimlere.
Gittim, uçurumların kıyısında yattım,
Düşmedim ama kimsesizliklere...
Üşümesine üşürdüm de göremediğim de o ışıltan sohbetleri, ölmesine ölürdüm de,
Zamansız bir bebek vedası gibi. Bir bu ayrılık yakışmıyordu, Ne bana, ne de çiçeğme...

Bahçevan zamansız girmişti bir kez bahçeye,
Elinde makas, ekmeden kesmek.
Olur, mu be, olur mu?
Dur!
Olmadı böyle biçmek...

Oysa ihtilal yanığı bedenim kaldırımlarda dolaşıyordu,
Her an aranabilirdim.
Sakıncalı gençliğim kenti geziyordu,
Gülmeyi unutmamıştım, ağladığım kadar,
Peki ülkem çiçeksiz, şimdi her şey neye yarar...

“Yorma yüreğim,
Gel bir serserilik et dinle beni.
Dinlemesine dinle de,
İçin boşalıyor bir yerlere,
Benimkisini boş ver…
Lafı güzaf işte... “

AYHAN SARIOGLU
16 Aralık 2001