Yorgunum Hayat Şiiri - İlyas Baltacı

Bir zamanlar sevdiğim bir kadın vardı
Issız gecelerimin tek kahramanıydı
Ne vakit elimi atsam kaleme
İçimi bir acı, yüregimi İse hüzün sarıyor
Her kalem tutuşumda onun adı ve hayali
Her adım attığım yerde onun gölgesi
Ondan geriye kalan ve unutmak istediyim ne varsa
Öyle haince saplanıyor ki acısı, tarifi imkansız
Hangi birini desem ki be kadın! !
Sen hep ateş olup yakmadınmı bu zavallı yuregimi
Uykusuz kaldığım gecelerde kabusum olmadın mı?
Ne ben seni unuttum
Nede kalem vazgeçti seni yazmaktan
Ne dinlediğim şarkılar seni anlatmaktan bıktı
Nede ben adını anmaktan vazgeçebildim
Öyle bir kurşun attın ki sol yanıma
Acıtsada yüreğim yüreğine vuruldu be kadın...

Bazen sustum bazen dilimi lal eyledim
Kimi deli dedi kimi gülüp geçti
Hiç bir el uzanmadı ki, yaralarımın en derin yerine
Düştüm hep yeniden kalktım
Aslında düştükçe güçlendim, acının en dibinde
Ne vakit kıyıya vursa hüzün gemilerim
Bir şükür çekip, bıkmadan hayallerimi yüzdürdüm
Sitem edecek hakkı, hiç kendimde görmedim ki hayat
Alın yazım kaderim dedim hep
Payıma düşeni yaşayıp en saygısız yanımla
Koskocaman bir gülümseme taktım yüzüme
İster maske say ister mutluluk oyunu
Dedimya ben bu hayatın tam ortasında
Yaşadım seni en derin yaralarımla
Herkes gülüp oynarken
Ben bu hayatta rolümü hep ağlarken oynadım...

Yıllar o kadar ağır bir yük verdi ki sırtıma
Kader öyle bir yazı yazdı ki alnıma
İstesemde kurtulamam bu kahrolası dunyamdan
Bazen isyan edesim geliyor haykırmak istiyorum
Ama her defasında, daha konuşmadan birileri sus dedi
Her düştüğümde inadına kalktım ayağa
Kahpe felek öyle bir geçirdi ki dişlerini yakama
Bir an olsun gölgesini eksik etmedi saolsun
Öyle insanlar cıktı ki karşıma, öyle haince vurdular ki sırtımdan
Her seferinde bir parçamı alıp götürdüler benden
Delice çocuklar gibi yaşamak isterken
Hayat omuzlarımdan hiç indirmedi ki dert yükünü
Ne zaman biraz unutup acıları yüzüm gülse
Ardımdan koşturup, öyle bir çelme takıyor ki yine
Yaşadığımada, yaşatığı bu hayatada isyan edesim geliyor
Avazım çıktığı kadar, küfredesim geliyor sana hayat...

Yorgunum işte hayat
Ömrümü zehir eden, hayatımı karartan
Bitmez gecelerimi zindan eden
O vefasız kadın nerede şimdi
Yeter diyorum, bazen isyanda ediyorum
Beni vuran hayat degildi aslında
Beni yıkıp yaralayan, güvenle sırtımı yasladığım duvarlardı
Kimini dost bildim kimini arkadaş
Yıkılan darmadağın olan hayallerim
Birde içime düşürdükleri güvensizlik yapıştı dudağıma
Şimdilerde iyi niyetle, bir el uzansa bile
Korkar oldum tutmaya
İnan ki hiç kimsenin umrunda değilim senin bile
Zoruma gidiyor be hayat aslında insanlık can çekişiyor
Hayat değilde, belkide insanlar düşene bir tekme atıyor
Zoruma gidiyor işte, bir yanım gülerken
Bir yanım hep Kan ağlıyor
Yoruldum be hayat, insanlık ayaklar altında eziliyor..

Öyle yorgunum ki ne acılar yakamdan
Nede bu dert yükü omuzlarımdan inmedi
Şimdi söyle be hayat, yorgunsam düşmüşsem
Paramparça olmuş dagılmışsam benmi suçluyum
Kes artık son bileti ömrüme
Gidişi olsun ama, ne olur dönüşü olmasın
Yoruldum artık, adım atamıyacak kadar bitkinim
Tek kelime edemiycek kadar öylesine doluyum ki
Boğazıma kadar dert yudumlattın her defasında
Söyle be hayat, onun olmadıgı bir şehir, onun olmadığı bir sokak
Onun olmadığı bir mezar var mı?
Hadi kes artık cezamı
Bir dua edenim, bir sela okuyanım olur elbet
Ey hayat, buda benim sana son vedam olsun
son vedam...

NOT:Cemre Öz Aydın'la yazdığımız ortak şiirdir....
Şiir'in yazarı:İlyas Baltacı(Prenspolat Tek) /