Yorgunum hayat,içimde büyüyen dev gibi umutlara rağmen,
Yaşama sevinci ile ruhumu sarıp,sarmalamana rağmen yorgunum..
Gün gün eksiliyorum kendimden,
Azala azala yitiriyorum benliğimi,hergün biraz daha eksildigimi hissediyorum..
Gün gün katlanarak çoğalmak varken ben eksiliyorum..
İçimde fırtınalar,tufanlar kopuyor,volkanlar patlıyor,
Savrulan lavlar ateş olup yakıyor,yıkıyor bütün azalarımı,
Ruhsuz bir taşa çeviriyor azap içinde kıvranıyorum..
Ve ben bir yenilgiye daha kurban ediyorum,
İçimde filizlenmekte,büyümekte olan umutlarımı...
Yorgunum Hayat!
Olumsuzluklara karsı koyacak gücüm yok,
Kırıldı bir bir içimde yaşamaya dair bütün umutlar..
Bedenim yorgun bir savaşçı misali,bıraktı kendini senin akışına..
Sen nereye dilersen oraya savur yorgun ruhumu..
Ben uzun ve derin bir inzivaya cekiyorum yorgun bedenimi..
Erteliyorum yaşamaya dair tüm düşlerimi..
Bir sonra ki sana saklıyorum hayallerimi.
Bana müsade hayat,müsait bir yerde inecek hayat yolcusu var..
Kayıt Tarihi : 3.1.2011 17:21:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İnsan, yaşam koşulları ve kendi eylemlerinden dolayı sık sık yorulur.
Ve nihayet, beden en ufak devinimleri bile büyük hareketlermiş gibi hissetmeğe başlar ki, bu da fiziki yorgunluktur.
Oysa en önemli ve etkin yorgunluk, ruhsal yorgunluklardır ki, derin acılar, büyük sevdalar işler bu suçu...
Şiir sımsıcak ve içtendi. Tebrikler. Tam Puan+ Ant.
Sevgilerimle........
Nafi Çelik
TÜM YORUMLAR (4)