Yorgunum Baba Şiiri - Rıdvan Özcan

Çok ağlamak istiyorum baba
Öyle çok olsun ki
Bir daha hiç eksik hissetmeyim
Kendimi tanımlayamıyorum

İnsan kendini tanımaz, bilmez mi?
Boşlukta yer kaplayamıyorum
Karanlıkta uyuyamıyorum
Yazamıyorum, okuyamıyorum
Dışarıda kayboluyorum

Ben her gün kırılıyorum baba
Hiç kimseye diyemiyorum
Parça parça, gram gram, gün be gün
Her üzüldüğümde eksiliyorum

Mecazen çok zayıfladım
İnsan kendine çok üzülür mü?
Daha önce hiç duymadım
Kim kendine acır ki?
Ben kendime çok acıyorum

Çok mutsuzum be baba
Gücüm kalmadı!