Yorgunum ana Şiiri - İlyas Kunt

Şiir İlyas kunt

Yorgunum Ana...yorgunum
Dost görünümlü avcılardan
İki yüzlü insanlardan yoruldum...
Sözleriyle , vurdular....yaraladılar...
Yalanlarıyla bitirdiler beni...
Yaralı güvercin gibi , düştüm yere...
Dizlerimin üzerine yıkıldım...
Birdaha Kalkamadım...
Yorgunum ana...yorgunum
Yürümeye takatim kalmadı...

Yorgunum ana...yorgunum...
En çok , sevdiklerim yordu...
En çok , güvendiklerim yıktı...
Leş kargaları gibi toplanıp...
Tek tek , başıma biriktiler...
Önce yuvamı yıktılar....
Sonra beni...
Elleriyle parçaladılar ...
Tükettiler...
Yorgunum ana...yorgumun...
Ayaklarımı kırdılar...
Ayaga kalkamadım...
Çaresiz kaldım...düştüm...
İmdat dedim....
Sesim duyulmadı...
Dost bildiklerim vardı...
Kulaklarını kapattılar..
Elini uzatan olmadı....
Meger yanılmışım ana..Yanılmışım...
Yüzüme güleni , dost sanmışım...
Koynumda...
Yar diye...Dost , diye
Yıllarca yılan beslemişim.
Aldanmışım ana ....
Aldanmışım...