Yorgunum Şiiri - Ünal Ulaş

Bu sabah son kez baktım aynaya
Daha dikkatlice gözlerimi kaçırmadan
Uzamış sakallarım akçana
Çizgilerimi gördüm yüzümde
Derin ve umutsuz
Ben gülerken olmuştu yüzümdeki çizgiler
Baktım ağlarken çoğalmışlar
Saçımdaki beyazlar olgunluk derdim
Değilmiş acının kendisi her biri
Ve içimde yaşadıklarım
Sonra gözlerime baktım
Benim gözlerim değildi sanki
Umudunu kaybetmiş
Bir ırgatın yorgun gözleri
Umut deresinden medet bekleyen
Ama suda sadece yorgun yüzünü gören
Omuzları düşmüş biçare bir köylüm sanki
Kabus dolu gecelerim
Umutsuzca uyandığım sabahlarım var artık
Uyurkende yorulan bir ben var artık
onurumu kaybetmeden nasıl ölürüm onu düşünüyorum
Yıllar geçti aradan
Gecenin bir yarısı çalan telefona
Korkuyla ve çığlıkla uyanıyorum
Bende iz bırakan dehşete
Ben hiç bir şey yapamıyorum
Her sabah gün yeniden doğuyor
Ve ben her sabah
Yeni bir sigara daha yakıyorum
Umutsuzluk deryasına
Umutsuzca yelken açıyorum