Yorgunum Şiiri - Meryem Keskin

Yorgunum çok yorgunum.
Yüreğim, göç mevsiminde.
Her gelen bir çizik attı kalbime.
Dostmuş, akrabaymış , arkadaşmış.
Yalan tabiki yalan, her kes çıkarınca seninle.
Koca koca dağlar yıkıldı üzerime.
O yıkıntıda kalan, yine ben oldum.
Umutlarım , hayallerim oldu.
Şu olmaz olası, merhametim ve inancım,
Yine beni yanlış duraklarda bıraktı.
Bak, yine bir yol ayrımında yım.
Sağım yalan, solum yalnızlık.
Ardımda kalan vefasızlık.
Bak, yok işte karşıma çıkıp,
Karanlığıma bir mum yakan.
Dayan yüreğim dayan, buda geçer dayan .

Yorgunum çok yorgunum .
Gülmeyi unutmuş aynalarda ki yüzüm .
Dünün çaresizliği, bu günün yalnızlığı .
Yine yüreğimi yakıyor, hüzün akşamları.
Gelenler hep misafir,
Gidenlerse, hep Umut tüccarları.
Kimse anlamadı, yüreğimdeki yalnızlığı .
Oysa gülüşümden bile ,
Hep göz yaşı akardı .
Yüreğimde kanayan yaram, bilmiyorum,
Bir gün kabuk tutarmı.
Annemin elleri okşasaydi yaralarımı .
Silseydi göz yaşlarımı.
Sarıl saydı, ve topla kendini, kaldır başını,
Deseydi.
Kucağıma sığın deseydi.
Kollarının arası mezarım olsaydı,
Sadece annem kalsaydı.
Dayan yüreğim dayan, buda geçer dayan .

Yorgunum çok yorgunum.
Dinlenmek istiyor göz kapaklarım.
Kapanmak istiyor sonsuz bir uykuya .
Cevapsız sorular sıralanmış,
Aklımın çaprazlarına.
Benim hatırlatan, bir anı bırakmak,
İsterdim sana.
Susmanın edebini mesela.
Yada sadakatin asaletini.
Sevginin en mükemmel hâlini yada.
Bir anı bırakmak isterdim sana.
Sen... Sen, hiç anlamasanda.
Ha bide, söylemeyi unuttum,
Gidiyorum dediğin o gün varya.
Ben susup kalmıştım, sen yürüyüp,
kaybolmuştun .
Aslında gitmek için gelmek gerek değilimi.
Bizde gitmek diye bir şey olmamışki.
Sen hiç gelmedin ki bana hiç gelmedin .
Sadece geçerken bir selam verdin .
Ve aleyküm selam dedim .
Ve aleyküm selam.
Buda geçer diyorum yüreğim,
Buda geçer dayan aldırma