Yorgunum Şiiri - Hasan Özünal

YORGUNUM

Yorgunum…
Çok yorgunum.

Ne iş yaptın diye soruyorlar…
Mesleğim yaşamaktı.
Yaşadım…
68 Yılı sırtımda taşıdım.

Yollarım kapandı;
Tırnaklarımla yol açtım…

Fırtınalar gördük,
Felaketler atlattık,
Göz açtırmadı
Dört bir yandan sardı tehlikeler
Canhıraş savaştık…

Ama hiç rızk endişesi taşımadık
Tevekkül ettik Rabbimize.

Sevgi ektik;
İhanet biçtik…
Saygı duyduk yaratılmışa;
Hakir görüldük…

Sevgiyi saçtık çevremize
Bire kırk versin istedik,
Kırka bir bile vermedi çok zaman…
O nadir sevgilerle beslendi
Yüreğimiz, ruhumuz.

En çok da
Cehaletle savaş yordu…

Yorgunum.
Zamanı taşıdım bir külçe gibi.
Her biri bin ton olan
Altmış sekiz yıllık bir yükü
Taşıdım sırtımda.

Şimdi ahirde
O zaman yükü de
Beni taşısa ya artık.
Tarihi, takvimi saatleri yok edip
Sadece esenliklerim, sevgilerim,
Sevenlerim, dostluklarım ve
Dostlarım kalsa artık.

Yük taşımaktan kamburu çıkmış
Belimi bir doğrultup da
Dünyada ki güzellikleri
Çerçeve yapsam
Hayat denen bu fani fotoğrafa…

Fani dünyaya el sallarken
Bir şükür, bir dua ve
Sakin huzurlu ve mutlu
Bir gülümseme olsa dudaklarımda…

Yorgunum…
Atmak istiyorum bu yorgunluğu.
Yorgunluğumu atıp da
Ruhum baki âlemde
Bedenim toprakta iken
Huzurla yatmak istiyorum.

Yorgunum…
Ondan böyle
Hüzünlü, mahzun
Endişeli, bitkin
Sessiz ve durgunum…

Hasan ÖZÜNAL
KARAMAN – 2023