Yorgunum Şiiri - Mehmet Yakışır

Yorgunum dostum!
Oysa günün tüm saatlerini koltukta oturarak yedim
Düşündüm sadece!
Düşünmek ne meşakkatli şeymiş dostum!
Evine üç kuruş götürmek için tüm varıyla çalışan Ayşe Teyze’yi düşündüm
Ve kimsenin O’nu fark edemeyişini
Karaktere paha biçilse açlıktan nefesi kokacak kişiyi düşündüm
İnsanların, parası için el etek öpmelerini
Aynı gösteriye katıldığımız kişiyi ve bize kesilen ceza makbuzunu düşündüm
Benim aylığımın yarısıydı, onun bahşiş parası
Baklava çalan çocukların aldığı ceza düştü aklıma
Ve banka batıran patronların paylaştığı eğlence fotoğrafları
İçim karardı!
‘Dünyada güzellikler de var. Biraz ona odaklan!’ dedim kendime
Maviyi, yeşili, kuş cıvıltılarını, toprağın mis kokusunu hatırladım
Bebeklerin masumiyetini, çocukların neşesini düşündüm
Kısa sürdü neşem!
Çocuk deyince, çocukları taciz eden mahlukatlar geldi aklıma
Kadın ölümüne neden olanların aldığı sembolik cezalar
Ve hapiste çürüyen Kadir’ler
Düşünebilmek çok kolay, bir o kadar da yorucu!
Enerjiyi tüketen düşünmek mi, adaletsizlik mi?
Oysa yağmur gibi olmalı adaletin terazisi
Değdiği bölgedeki herkesi cüssesince ıslatmalı
‘An’ denilen insan ömrünü düşündüm
Ve o ‘an’ için bitmek bilmeyen arzularımızı
Oğulları yapınca övünen, kızları yapınca dövünen ebeveynleri düşündüm
İlişki yaşamaya başlayan kızlarla erkekleri düşündüm
Güzel söz duymak için erkekleri düşündüğünden farklı söylemeye iten kızları hatırladım
‘O şucu, bu bucu’ denilerek elenen cevherleri düşündüm
Ve ‘bizden’ olduğu için koltukta oturan liyakatsizleri
Gücü eline alanın kendi çaldığı, kendi söylediği ninnileri düşündüm
Ve ninnilerle bizi uyutmalarını
Yorgunum dostum!
Ninni eşliğinde uyumaya gidiyorum