Yorgunum Şiiri - Ayten Özgün

Bir sessizlik çöktü üstüme
Mutluluktan yana
Aklım karışık bu sıralar
Yılların yorgunluğu var üzerim de
Yorgunum
İçimde ki ben i yok edip
Yerine sen i koyduğumda
Hafif bir tebessüm oluştu
Dudaklarının kenarlarında
Eğilip öptüm yavaşça
Suskundun
Masum bir çocuk kadar
Suskunum bu gün
Bir o kadar’da mutluyum
Kalbimden silmedim hiç
Sevdiklerimi
Riyasız ve tertemiz
Hissettiklerim
Yoruldum artık
Binlerce hikaye var içimde
Kimselerin bilmediği makamda
Besteler yaptım
Sen ve ben makamında
Dolaştım hayaller peşinde
Yorgunum
Kâh mutlu kâh mutsuzum
Kalemime sevdalanmış
Kelimelerim bu aralar
Satır satır dökmüş içini
Kağıtlara anlatmış acılarını
Dün gece saçlarını okşadım
İçim titredi
İpek tenine
Dudağımın nemi değdi
Renklerin gölgeleri soldu
Olmamalıydı böyle
Üzgünüm
Yorgunum artık
Sustu konuşan dillerim
Lâl oldu
Suskunum