Yorgunum Şiiri - Mümine Altay

İlmek ilmek etleri çekilmiş vücudumun.
Çiğnenmiş sırtımda her ânım çilekeş.
Uyuşmuş kalbimin dörtbir tarafı:
Ben yorgunum!

Ömrüm savrulmuş tenha köşelere.
Çekip gitsem diyorum gurbet ellere.
Ama ne çare, oynuyorum bu oyunu:
Yorgunum biliyorum!

Rıhtıma uzanmış kankam mıydı benim cesedin?
Aynadaki yüzünün eseri kim?
Mezar taşıma yazdım iki söz:
Ben yorgunum!

Saçlarım bukle bukle çevrelenmiş.
Yüzüme alabildiğince çukurluklar dadanmış.
Bir göz yaşı da bunlara eşlik etmiş:
Yorgun bekliyorum!

Şu garip dünyada kaç günümüz kaldı ki?
Ömür dediğin biraz limoni biraz acı gibi.
Koyu karanlıkla kaplı yüzlerden anlaşılan:
Yorgunum!