Yorgunum Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Yorulmuyor musun diye sorunca yoracağını anladım.
Bir boşluk arar gibiydin, varsa noksan doldurmak için.
Sevinecektin belki, gireceğin bir boşluk yakaladın.
Hani var ya, sende de olan eksiği tamamlamak için.

Hâlbuki ben yürüdüğüm yolun belki uzunluğundan
Belki inişinden çok çıkış, hep yokuş olduğundan
Yahut engebelerin, hendeklerin çok fazla oluşundan
Kim bilir belki yağmurundan, çamurundan yorgunum.

Dürüstüm diye dillenen insanların sorumsuzluğundan.
Yetişmek için her yere yürümek yerine koşmaktan
Kan ter içinde serinlemek isterken, ağustosta olmaktan
Isınmak için durunca kışta olmaktan yorgunum.

Fazla bana bu yük derken sırtıma yüklenen yükten
Bir parça koparanın tekrar koparmak istemesinden
Dertlilerin derdinden, bi çare yoksulun fakirliğinden
Elimde mendil, hep gözyaşı silmekten yorgunum.

Hayat boyu gerçekle yüzleşmemiş sahteliklerden.
Sevginin adını dahi bilmeyen insanları sevmekten.
Taşıyacağımı sanıp, hayatın sırtıma verdiği yükten.
Duygudan yoksun insanların, kahpeliğinden yorgunum.

1.7.2012