Yorgunum Şiiri - Semra Şimşek

YORGUNUM

Bir tayfun gibi yıkıp geçti zalimce.
Ömrüme çileyi eken yıllarım.
Ölümün nefesi sardıkca beni.
Boynumu büktüm sustum sadece.
Mutluluğa eremedi
cıkmaza girdi yollarım.

Sanki gülmek yasaktı
şu bahtsız yüzüme.
Nerde dert varsa o çıktı hep önüme.
Yaşlar yuva yaptı
sanki bir benim gözüme.
Nereye sığdıracağım
bunca hüznü nereye?
Dargınım böyle yazgıya, talihime.

Hasret yağmurları hep bana yağdı.
Yüreğimi soğuk kışlar sardı.
Hiçran sanki beni seçti.
Bana ömürlük yardı.
Unutup gittim mutluluk neydi
asır kadar uzaklarda kaldı.

Hüzünler ne bıraktıki elimde.
Avunup sevinecek ne var?
bakıyorumda mazimde.
Küsüp İsyan edip gitsemde
umutlar terk etti beni.
Bitmeyen sitemler kaldı hep dilimde

Silsem şu mekanda gölgemi.
Kaçmak ne mümkün.
Yine hasretlerde bulurum kendimi.
Bilmemki daha ne kadar
süründürecek bedenimi.
Yoruldum
gelsin artık ömrümün son demi.