Yorgunluk ve Bahar Şiiri - Esma Canyurt

Hem bin yıllık yorgunluk taşırım,
Sonsuzluğun eşiğinde durmuş gibi,
Gözlerimde eski çağların suskunluğu,
Ruhumda sayısız seferin izleri.
Her nefeste bin kere göç etmişim
Ve bin kere dönmüşüm kendime.

Ama gençliğimin en çiçekli baharındayım.
Kalbimden göğe yükselen bir dua gibi,
Yaprak yaprak açılır içimin sırları.
Gör ki, en ağır zincir bile erir
İlahi aşkın ateşiyle.

Bir yanım, karanlık kuyularda uyuyan yüzyıllar,
Bir yanım, yeni doğan bir sabahın berrak soluğu.
Zaman bükülür, an silinir,
Ne geçmiş kalır, ne gelecek;
Sadece şimdinin derin sükûtu
Ve O’na yakınlığın sonsuz ferahlığı.

Ey beni gölge ile ışık arasında büyüten sır,
Ben ne tam dünyaya aitim
Ne bütünüyle göğe.
Arada bir yolcuyum
Bir elimde yorgunluk,
Diğer elimde baharın taze gülümseyişi.

Ve bilirim,
Her yorgunluk bir secdeye dönüşür,
Her bahar bir vuslata açılır.
Toprak bedenim yorulsa da,
Ruhum ezelden beri taze bir ırmak gibi
Sürekli O’na akar.

İşte ben,
Bin yıllık bir susuzlukla
Ve yeni açan bir çiçeğin sabah sevinciyle
Sana yürürüm ey Sonsuzluk.

Vesselâm...

Esma Canyurt