Yorgunluk Şiiri - Muhsin Ertuğrul Özer

Yorgunluk süzüldüğünde gözlerimden.
Sana hiç inanmamışım gibi parla.
Yıldızlar kuduracak öfkesinden.
Ta ciğerlerinden gelen harla.

Bu yorgunluk beni öldürüyor.
Sanki hiç doğrulmamışım gibi.
Karşımdaki bana "öldü" diyor.
Sanki hiç doğurulmamışım gibi

Omuzlarım hissetmiyor artık.
Bazı şeyler söylenmiyor.
Biz istemeden dalaştık.
Mutabakat gerekmiyor.

Uzun zamandır bekliyoruz.
Bir laf etsin diye birimiz.
İkimiz de böyle sustukça.
Asla dinmez kinimiz.

Gel beraber sükûta erelim.
Soğumadan terimiz.
Hoş değil bu gerilim;
Gittikçe artan sesimiz.

Kalbi taşlamak şeytan işidir.
Elindeki taş değil, karmış.
Barışmak ezelden beridir;
Alınan en doğru kararmış.