Yorgunluğun Şarkısı Şiiri - Kutluay Erdoğan

Aynada kendimi tanıyamadığım sabahlarlardan,
Sabahları kendimi tanıyamadığım aynalara,
Değişmez bu düzen.
İlla ki yıkılacak üstüme,
Parkelerin çelmesine alışkın,
Biraz yorgun, az biraz bıkkın.

Değişmez korkunun sofrasına oturmuş
Yılgınlık yiyen düzenciler.
Ben onlardan olmam,
Desem de,
Gökyüzüne bir hamlede ulaşmak istesem de,
İlla ki bir kartal gölgesi belirecek üstüme.

Emanete hıyanet bu,
Varıp varabileceğim en uzak yer evim.
Susmak çözüm değil,
Yazmak zulüm geliyor,
Biraz yorgun, çokça bıkkın,
Hep geçmişe keşkeler dilimde,
Geleceğe ihanet bu.

Olmadık stresi döker saçıma,
Tanrının merhameti kadar da imkansızdır
Bu ülkede savaşın bitmesi.
Suskun puskun kör gözlere,
At gözlüğünü, deli gömleğini organ etmiş
Bu millete felsefe anlatacak kadar vicdansızdır öğretmenler.

Siz hiç fitil gibi gezdiniz mi?
Sizi bilmem de ben hep öyle gezerim, yüreğimde barutla,
Kafamda dinamitle.
Ben hep öyle yazarım,
Siz hiç bile isteye karıncayı ezdiniz mi?

Durma, uyan, düze çıkmaz bu düzen.
Yitip gitmeye yüz tutmuş bir halin var.
Sen düze çık çıkmasa da düzülen,
Ömür sonuna söz tutmuş hayalin var.
Kalk ayağa diyorlar sana,
Sen ise Mecburen.

Kendimi tanıyamamaktan korkarım sabahları aynalarda,
Sabahları kendimi tanıyamadığım aynalara.
Bunu anlatır,
Korkarım kendimi anlatamamaktan.

Kel kalır, gebe kalır, hakir ve atıl kalır cümle alem.
Sıfırdan başlamış bir bıçkın, gözleri keskin,
Düşerken ağaç dallarına tutunan
O akrebi bile susturan yelkovan.
Bu gidişle
Sen daha çok saçlar dökersin Kutluay Erdoğan.