Yorgun Yurt Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Ey sinesinde kar yaprağı taşıyan düş
Sen kaç kışa tutuldun da
Kapıya bıraktığın buketler yorgun
Ey göçemeyen sancılı kuş
Kapının eşiğine yurt bırakmışsın
Sırtın kan ter içinde yurt yorgunluğu
Güllerin damlamış, bağın budanmamış
Yıllanmış şarap kadehinde unutulmuş
Ey kalbi ağzında yorgun kuş
Ürkekliğini kapının ağzında unutmuşsun
Sen kaç umuttan kovuldun da
Kalbini sızlata sızlata yoruluyorsun
Kim koydu seni bu kafesten ömre
Maviyi, yeşili, ormanı unutmuşsun
O paslanmış, o çürümüş ses
O dinlediğin ses senin değil
Ölüm kurşununu damağına tutturmuş
Kanatlarındaki baharı vuruyorsun
Annenin avuçlarındaki süte bırak
Zihnini, nefesini, sesini ve de seni
Omuzlarındaki ağırlığı tartıp durma
Ben o yurdu gökyüzüne yaydım
Buket buket çerçeveleyip avuçlarımda.

Umut düşmeseydi her zerreye, ölürdü gün, ölürdü yarın...