Ben ne çok sevdim,seni ey yar...
Kendime bile söylerken içim titrerdi...
herkesten saklayarak severdim seni,
Kimse bilmesin, kimse nazarlamasın diye.
Oysa biliyordum ki...sen bende değildin,
Sözlerin, gülüşün, bakışın hep uzaklardaydı...
Sadece mola vermiştin yüreğimde.
Dinlenecek başka yürek yokmuydu,
Senin yüreğin gibi yorgun bir yürekte konaklasaydın...
Neden benim dünyama girdin,
Neden gökyüzünü yıldızlardan papatyalarla donatmama izin verdin...
Bak...yıldızlarda küstüler sana,
Artık senin için hiç gülmüyorlar...
Bende senin için artık ağlamıyorum.
Yıldızlardan papatyalarım var benim,
Onlar senin yıkıp gittiğine, sevmeyi,gülmeyi, güvenmeyi,
Yeniden öğretmeye çalışıyorlar...
Kayıt Tarihi : 20.6.2013 22:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yorgun bir yüreğin bendeki molası :)
aşk dedim, sevda dedim, sen dedim, ben dedim
''biz'' diyemedim,..
şu biçare şu Leyla gönlüm, senden geçti sevdam..
tebrik ederimm :))
Tam tersine, sevgisini ve umudunu gönlünde yaşattığının, canlı tuttuğunun göstergesidir.
Hele o papatyalar tek yapraklıysa, yani ' seviyor' diye başlayan fallar, yine 'seviyor' diye bitiyorsa...
Kişinin enn büyük kazanımları, yanlışlardan geçerek kazandığı doğrulardır.Şiirin son dizesinde söylediklerini öğreniler, o açıdan çok değerli Tülin hanım.
Dilerm, yaşam, yüzünüe hep gülmeyi, yğreğinize hep güvenmeyi ve göblünüze hep sevip sevilmeyi nasip etsin
Şiirinizi ve sizi kutluyorum,
sevgimle, saygımla,
Ünal Beşkese
TÜM YORUMLAR (27)