Yorgun yürek Şiiri - Dağlar Özügüç

Kararmış düşlerden bir gök kuşağı fırladı
Kabardı bir renk cümbüşüne döndü
Renklere her isteyen farklı anlamlar yükledi
Canlı ışık huzmeleri şekli özünden uzaklaştırdı
Bizde geride kaldık ürktük birazda korktuk
Haberi duyulmamış sevdalarda saklandık
Geçip gitti harami müfrezesi
Sonunda kaybettirdik izimizi
Süzüldü yüreklere bir ışık huzmesi
Güneş bile ilk haberini bizden aldı
Meğer ne de zormuş nura seyahat etmesi
Büktük boynumuzu zalim kadere
Koyduk kafamızı sorgusuz giyotine
Kurtarmaya ışığıyla gelen bir kul olmadı
Bilmiyorum iyi mi oldu böylesi
Karar veremiyorum duygularım hala taze
Bizi bu hale koyanlar bemurat geze
Rüyalarımıza bizi zincirlediler
Bir kör çukurda ölümüne sakladılar
Hiç bir kimseye göstermediler
Ama allahın hikmeti işte olanlar oldu
Çukura inceden bir gizli nur indi
Bir batında dört gürbüz sevda doğdu
Biri Şefkat biri Asalet
Diğerleri Kanaat ile Adalet
ŞAKA gibi ama bu olması gerekenler
Artık yeni ulaşılmaz sevdalar
Bu kavramlardan beslenecek
İyi insanları temsil eden yorgun yürek
Bu uğurda savaş verecek