Yorgun Yüreğin Şiiri - Yusuf Gül Gezgin

YORGUN YÜREĞİN

Açma artık, “Gelmez bahar” demedin;
Gönül bir çiçeğe takıldı gitti.
Her güzelliği de bize görmedin,
Yanık sevdalara çekildi gitti.

Yollar uzar gider, bitmez çileler;
Sessizliğe döndü artık nağmeler.
Boş yere söylenen yalan şarkılar,
Dilimde bir kilit takıldı gitti.

Sanma ki yoruldum, düşüp kalırım;
Her dertten, her tasadan dersi alırım.
Yine de bir umut, bir yol bulurum;
Ağlayan gözlerim silindi gitti.

Zaman döner durur, bilmezsin kuralı;
Ne saray, ne köşk, ne de taçlı kralı…
Yalan dünyada her şey darmadumanı,
Bak işte ömür de tükendi gitti.

Bazen bir dost sesi gelir derinden,
Sıyrılıp çıkarsın eski yerinden.
Ne fayda, gelmemiş kimse pirinden;
Eski defter hemen kapandı gitti.

Gecenin yarısı uykun bölünür,
Gördüğün rüyalar hemen silinir.
Ne bir ses, ne bir nefes, ne de bilinir;
Sabahın güneşi dikildi gitti.

Yüreğime düştü hüzün kederi,
Ne bir şifa buldu ne de nedeni.
İnsan unutuverdi eski edebi;
Aranan yüzlerde kaybolup gitti.

Gezgin durakladı yolun başında;
Aklım kaldı geçen her bir yaşında.
Ne bir ah, ne bir feryat mezar taşında;
Toprakla sırrımız gömüldü gitti.

YUSUF GÜL (GEZGİN)