Yorgun Yolcu ve Lodos Şovalyesi

bana Sibiryayı anlat diyorsun
anlatayım dostum,anlatayım hele
sen; beni bana soruyorsun
işte ben beni anlatıyorum dinle
söylesene sen bana Lodos Şövalyesi
harbice kaç masum yürek gördün/
yağlı urganda çırpınan
kaç geceyi yaşadın söyle
toprak yerine kan kokan?

sen hiç yalnız kaldın mı ömründe
hiç ürktüğün oldu mu aniden
işkence dolu gecelerde/ titreyerek
gece kanlar içinde uyanıp
taptaze çelikten hançerlerle
kaç derin yara gördün, bedeninde
kaya tuzuyla yoğrulu!
kaç parçanı yitirdin habersiz
Sibiryanın güneşsiz çöllerinde?

yalınayak sürgün yaşadın mı sen
kilometrelerce aç-açık
Rusyanın keskin soğuğunda
kış ortasında su dolu hücreye
günlerce kapatıldın mı de hele
Rabbine bir kaç an sığındın diye.

kaç gün yaşadın asil Şövalye söyle
açlıktan ölenlerle aynı hücrede!

ölülerle konuştuğun oldu mu
yalvarıp özür dilediğin,
pirinç yerine etinden yedin diye!
miden azap çektir dimi sana?
insan etinden insanoğlu yedi diye!

hücre duvarlarına mısra,mısra
işkence sonrası kanınla
asırlarca silinmez yazıyla
yaşadıklarını yazdın mı sen
yazdın mı söyle, yazdın mı?

söylesene sen küskün Şövalye
utanma
ayırma gözlerini gözlerimden
saklama gözyaşlarını geceden
bırak aksın yanaklarından/ bırak
ben; gözyaşları mı saklamadım
saklayamadım.

hiç gün yüzü görmeyip
işkenceden işkenceye girdin mi?
yıllarca dört duvar ardında:
tepende votka içip, raks edenlere
içten,içe kin besledin mi sen?

anlat dedin, anlatıyorum işte
ben; beni anlatıyorum sana.
su yerine, kendi kanını içip
azık yerine, insan eti yiyip
kaç gece yaşadın de hele
yok, yok insanoğlu ağlama
anlattım işte, ben beni sana.

ben Kırımlı Sibirya sürgünü
ben Bektöre, ben Türk çocuğu
Anadolunun bilinmez gururu
ben yedi göbek Osmanlı torunu
ben,ben işte hayatını sorduğun
kendisini anlatmasını istediğin/
kişiyim

ben Yunusum,ben yorgun yolcu
ben Erdemir, ben Süleyman oğlu
Sibiryada yitirilen canın ruhuyum!