Yorgun Yolcu Şiiri - Batuhan Kavak

Yoruldum artık, isyan etmek istiyorum, yoruldum!
Tüm benliğimle yorgun hissediyorum kendimi
Ruhum eziliyor şu fani bedenimin içinde
Kıyım kıyım kıyılıyor yüreğim acılardan
Her nefes alışımda hançerler saplanıyor ciğerlerime
Damarlarımda dolaşan kan bile isteksiz
İçimde biriken gözyaşlarım kavuşamıyor özgürlüğe
Gözlerim bitap düştüğü için.
Bir idam mahkumunun kendi idamını bekler gibiyim
Hissiz ve çaresiz...
Tüm hücrelerimle halsizim
Neden uyuduğumu, neden uyandığımı bile bilmiyorum
Ne için varım, kim için varım?
Sabah uyandığımda neden uyandığımı sorguluyorum.
Herkes yepyeni umutlarla başlıyor güne,
Bense günlerden umudunu kesmiş bir faniyim
Tıpkı amansız bir hastalığa yakalanan zavallılar gibi.
Yoruldum artık, yoruldum, yoruldum, yoruldum!
Tüm benliğimle, tüm kimliğimle...
Sanırım odam artık yerin altında olmalı
Yorganım her şeyi paklayabilen soğuk toprak
Yastığımsa üzerinde ismimin olmadığı bir mezar taşı.
Sessizce biraz uzanacağım
Gözlerimin içi gülecek
Ciğerlerime hançerler saplanmayacak
Düşüncelerim zehirlemeyecek beni
Küçük yüreğim acımayacak artık
Ruhum kanat çırpacak gökyüzüne
Ve ben öylece hissiz, idraksiz dinleneceğim
Sonsuza kadar, sonsuzluğa kadar...
Toprağa karışana kadar!..