Yorgun Yokuş Şiiri - Attila Şanbay

Kendini tırmanmaktan, yorulmuş bir yokuşum
Şehrin en dik semtinde...
Denizi uzaktan görür, bir türlü varamam sahile
Züppe bir otoyol keser önümü...
Bir sarhoş narası geçer içimden,
Bir çocuk gülüşü...
Hiçbir sokak lambası aydınlatmaz yüzümü,
Yağmurları beklerim yıkasın diye beni
Evlerin kapıları yüzüme kapanırken,
Issız patikaları kıskanırım bilmeden...

Attila Şanbay