Yorgun Yılların Türküsü

Toprak yollarda sürüklenir ayaklar,
Çatlamış ellerde bir ekmek, bir umut,
Dizler yorgun, yürek paramparça,
Yağmur damlaları tenimde, soğuk bir dokunuş.

Tahta bavulum, yıpranmış kumaşlarla dolu,
Her köşesinde bir hatıra, bir hüzün,
Sokak lambaları titrer, soluk soluk,
Gece çökerken ufkun ardına,
Bir türküdür dudaklarımda, kısık ve kırık.

Beni bekleyen bir yer var mı bu şehirde?
Kömür kokulu sokaklar mı bilir halimi,
Yoksa paslanmış demir raylar mı?
Trenler gelip geçer yanımdan,
Her biri başka bir diyara, ben hep aynı.

Bir cigara yakarım, dumanı dağıtır gecemi,
Gökyüzü ağır, bulutlar yüklü hıçkırıkla,
Bir çocuk koşar uzaklarda, ellerinde umut,
Ama ben hep aynı, hep aynı durakta.

Geceyi yorgan yaparım, yıldızlar dikişli,
Her bir yırtığında bir yalnızlık saklı,
Yağmur misali akşamlar içimde dolup taşar,
Bir kadeh kırık, her yudumda bir acı var.

Sırtımda yüklü yılların kervanı,
Anılar bir çanta, dolu pişmanlıkla,
Belki bir parkta, belki bir köprü altında,
Bir gün adımı anarlar sessizce,
"Bir adam vardı" derler, "yalnız bir şarkıyla."

Sazlar ağlar, teller titrer ince ince,
Her nağmede bir haykırış, bir düş kırığı,
Dağlar benden bilmez, yollar da benden,
Ama bir türküm var, hem eskimiş, hem diri,
Söylerim seni, anlatırım dilsiz gecelere,
Ağlarım kendime, sessizce ve derin.

Beni duyar mı o eski dostlar, bilmem,
Ellerinde sıcak bir çay, dilinde hüzün,
Belki de çoktan unuttular ismimi,
Ben ise yolların yorgun türküsüyüm,
Her adımda daha da eskir sesim.

Ah bu yollar, ne çok şey bilir de susar,
Ayak izlerim bile silinir tozdan,
Bir yangın var içimde, küllerini döker zaman,
Ve her sabah yeniden yanarım,
Uykularım kaçak, rüyalarım yarım.

Bir dost eli ararım gecenin kör karanlığında,
Belki bir şarkı, belki bir sigara dumanı,
Ama hep aynı ben, hep aynı sokaklar,
Ah bu yollar, ne yorgun, ne yalnız!