Yorgun Yıllar Şiiri - Mümin Çelebi

Hayatımın en güzel çağında çalıştım
Çeyrek asır geçti sorumluluğa alıştım
Bin bir çeşit insanlarla tanıştım
Hayallerimi süsleyen emekliliğe ulaştım

Yıllar boyu aç kalmadım ama ben adam olmadım
Rüyalarımda gördüğüm arabayı evi almadım
Bir anda geçti seneler ben kavuşamadım
Geç kalan ben oldum varlıkla buluşamadım

Dünya bir hızla döndü durduramadım
Her şey yalan oldu anlatacak dost bulamadım
Derdim büyük ben boşuna kürek salladım
Böyle geçti ömür bir baltaya sap olmadım

Yaşam geçer bazen sinir bazen stresle
Geleceği göremezsin altıncı hisle
Eldeki bulgurdan oldum tanışamadım pirinçle
Bir ömür tıkır tıkır geçti işte böyle

Boş vaatlere kanıp hep aldandım
Her peynir yiyeni de Müslüman sandım
Geriye dönüp bir baktım yine ben aldandım
Yalan dünya bana kalacak sandım

Çok vaat etmekle mal mülk tükenmez
Yalan dolan ile işin üstesinden gelinmez
Alın terin kurumadan hakkın verilmez
Benim aç halimi tok zaten bilemez

Emekli oldum bil ki artık çalışamam
Beyin yorgun zaman ile yarışamam
Bir daha geri dönüp gençliğime ulaşamam
Beyhude geçen yılların peşinden koşamam

Günler aylar yıllar dizildi yol oldu
Bu beden artık çalışmaktan yoruldu
İşe yaramaz deyip kapı önüne konuldu
Bir yaşam öyküsü bana böyle sunuldu.