Yorgun Yıllar Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Hani biraz boş tutabilsem diyorum.
Bu defa boşla, doluyla meşgul oluyorum.
Kovabilsem şu sinek gibi vızıltıları.
Gitti yorgunluğum deyip, sileceğim yılları.

Eyvah! Gene dediğini yaptı bizim oğlana.
Yazık oluyor elbet iş binince inada.
Yok, iki gözüm fayda yok, anası meydanda.
Olmasa ne olurdu acaba?

Meçhul tabi, iş yapar veya yapmaz.
Sabit biri olmalı, hep kovalamaca oynanmaz.
Yok açtım, yok kapattım oda olmaz.
Ne lanet memleket işçide bulunmaz.

Bence çok saçma bir çocuk bu.
Ne yaptığını bilmiyor, şaşırmış yolunu.
Yahut ta kapris yapıyor, sen yala avucunu.
Elime alacağım sopayı, bulursam temiz ucunu.

O ne biçim insan öyle, her yeri pislik.
Milleti kandıracağını sanıyor, yaptığı itlik.
Ne fark eder erkek için, başladık ve bittik.
İkide bir kolonya, atacak pislikleri, temizlik.

Bak şu müteahhide, belki de yaptığı ilk binadır.
Duvar yıkılacak gibi duruyor, kendi evi duvarsızdır.
Hay Allah hiç iyi etmiyor çocuk o ne biçim izandır.
Uymak gerek efendim, her şeyin kuralı vardır.

Gene toplandılar, gene bütün dünya etrafımda.
Düzeltemezsin bu dünyayı tek başına.
Şöyle rahatça oturup, sırtımı yasladığımda,
Boş tutabilsem kafamı bir beş dakika.
Dinlendim diyeceğim, boş verip yorgun yıllara.

2.12.1987/İstanbul