Yorgun Yaşamak Şiiri - Emirhan Bayrakcı

yalansızlığa özenen ömürde
yergilere payanda olmuş insan
mevsiminden önce kopan kiraz
çürümeyi göze alırken
taammüden ortak olurken bu suça
bir karınca yuvasına saklanmakta aşk
muşmula yaprağında toz olup uçmakta
yazıp yazıp sildiğim geceler
şehrin kuytularını anlatırken
camdan giren rüzgar
başımı yasladıkça lanet eden
ben tükürdükçe rengimi açan bir tavırla
bilinçaltımı dolaştırıyor bana
amaç: ıstakamı buldurmak
yıldızların raksına kaptırmak kendimi

günlerce yürüdüğüm bu tünel
bu dehliz
bu yasak düşünceler diyarı
günahtan arınmış bir çocuğun kollarıyla sarılıyor
ve hiç yabancı olmayan çehreler davranıyor
doğrudan göğüs kafesime
kaburgalar sayılacak
fakat hesap tutmuyor
gözümün bebeğinde geceden kalma isyan
sesimdeki çatallık cinayete gebe
kan dökmeye cüret
zevk almaya teşebbüs
gün kızıllaştıkça ay doğdukça kararır kalp
kızların bacakları dolanır
yalanlar birbirine ulanır
sevdalar tek gecelik yaşanırken
yetimler hüznü basar bağrına

ey bana siyah rengi seyrettiren heves
kursağımla vedalaş artık
bankalardan usanmak bana
inatla uzun yolu seçmek
sana yazılmış
muhalif şiirlerde buluşmuşuz seninle
ucunda sürgün edilmek
ucunda serkeşliği barındırmak
ve hatta dilden dile dolaşmak belki
gayret dolu bir geceydik seninle
çulsuzlara aman vermedik
şimdi toprağa karışmak mı tekrar
insan içine çıkmak mı elzem olan?
düşlerde kaybolan gerçeği nerde aramalı?
pişmanlık değil gözyaşıma karışan
bir tür yaşanmamışlık
intihara sürükleyen bu yerde
son bir dal kaldı tutunacak
ama can teni bezdirdiyse artık
umudum da yıldızlarla kayacak