Yorgun Ve İstanbul Şiiri - Emre Adalar

Kalbim dargın iken sana sığındım, İstanbul.
Attım kendimi senin kalabalık sokaklarına.
Yalnızdım, onca insan arasında yalnız ve soğuk.
Yorgundum, elimde sigara ile kendimi arıyordum.

Güç bela varabildim boğaza.
Bağırmak için vapur seslerini bekledim,
Ağlamak için yağmuru, nefes almak için rüzgarı.
Bir başımaydım, üstelik hayallerim de bırakmıştı beni.

Eskiden seyretmek keyif verirdi Kız Kulesi'ni.
Şimdi öyle değil; düşünceler ve sular altında kalan yaşanmamışlıklar.
Yok mu bunun bir dermanı koca şehir, yalnız bırakılmanın?
Anlatsana Şehr-i İstanbul, senin de mi kalbini kırdılar?

Anladım, senin de tertemiz duyguların yalan olmuş.
Kalmamış güvenin uçan martılara bile.
Yaşayabilecek iken yaşayamadıklarımız bitirmiş bizi.
Olsun İstanbul, gel seninle susalım, susalım, susalım.