Yorgun Sevdalar Şiiri - Mümin Düzgün

YORGUN SEVDALAR

Yitirilmiş sevdalar yüklü yüreğim,
Istırabın acısını ayrılığın busesinden tattım.
Gidişinden bu yana kan kusar kalemim,
Martıların adına resmettim hayalini,
Düşlerinde gizemli okyanusların…

Gökyüzü kurşuni renkte, yağmura hamiledir,
Gözlerimden almış acısını ayrılığın,
Ağlamaklı, buğulu pusatlara bürünmüş sema…
Ha şimdi,
Ha birazdan,
Ha bir ömür,
Ha bin asır …
Acıları kamburuna yükledim yüreğimin

Vakit ikindi aydınlığını aralıyor hatıralarda,
Hüzün durağı tren istasyonlarında
Gün batımını temaşa ediyor anılarım,
Gözlerim aralıyor mazinin perdesini,
Belli belirsiz hayalini,
Resmediyor
Avunuyorum…
Sen yoksun, ne çare,
Koca bir ah kalıyor geriye
Ve derin bir iç çekiş…

Yıl zamanın yitik kıskacında, aylardan hüzündü,
Bir patikada,
İçtiğimiz andı
Kaybolan nefesinde,
O an şahitti.

Yorgun bakışlarında seni dinliyorum şimdi zamanın,
Kederli türkülerin yanık bağrında,
Eriyen benim gün gün biliyorsun,
Sevda tüten memleketim,
Gidişinle haram oldu bana,
Bunu bilmiyorsun….

Ama ben…
Yine seni arıyorum,
Yine sana koşuyorum
Deli divane…
Sen yoksun.
Belki hiç olmayacaksın
Bunu da biliyorum.

Şimdi yüreğimde yorgun sevdalar,
Şiirlerde süzülüp gelsin sana,
Kanatlarında yaz akşamları,
Sensiz geçen…
Sen yine tebessümle karşıla,
Ben hiç olmasam da…

Mümin Düzgün Haziran 2000